Κίμων ο Μιλτιάδου
Κίμων, αθηναίος πολιτικός και στρατηγός του πρώτου μισού του 5ου αιώνα π.Χ.Πατέρας του ήταν ο Μιλτιάδης, ο νικητής του Μαραθώνα και μητέρα του ήταν η Ηγησιπύλη, μια πριγκίπισσα από τη Θράκη, κόρη του βασιλέως Ολόρου (από την ίδια οικογένεια καταγόταν και ο ιστορικός Θουκυδίδης). Τα πρώτα χρόνια της ζωής του Κίμωνα υπήρξαν πολύ δύσκολα, αφού ο πατέρας του πεθαίνοντας του άφησε χρέος τεράστιο (το πρόστιμο που του είχε επιβληθεί για την αποτυχημένη εκστρατεία στην Πάρο). Η αδελφή του Κίμωνα Ελπινίκη, παντρεμένη με τον πάμπλουτο Αθηναίο Καλλία, τακτοποίησε την πληρωμή του προστίμου, παρά τις αντιρρήσεις του αδελφού της, ώστε να μπορέσει αυτός να αναμιχθεί στην πολιτική.
Ο γάμος του με την Ισοδίκη, από το μεγάλο γένος των Αλκμεωνιδών, έγινε αφορμή να σταματήση η διαμάχη που υπήρχε μεταξύ των δύο οικογενειών, με αποτέλεσμα να καρπωθεί ο ίδιος τα οφέλη αυτής της συμφιλιώσεως και σύντομα έγινε ο εκφραστής της αριστοκρατικής παράταξης.
Ο Κίμων από το 476 π.Χ. τέθηκε επικεφαλής των συμμαχικών δυνάμεων και με αφετηρία το Βυζάντιο,ξεκίνησε η πρώτη συμμαχική επιχείρηση,να εκκαθαριστούν τα θρακικά παράλια από τις Περσικές φρουρές. Πρώτα πολιορκήθηκε η Ηιόνα επιτυχώς και στη συνέχεια ο Δορίσκος, ο οποίος άντεξε (για εκείνη τη χρονιά τουλάχιστον). Με αυτή την εκστρατεία οι Αθηναίοι έκαναν το πρώτο βήμα στη Θράκη η οποία ήταν πλούσια σε ξυλεία, υπήρχαν επίσης μεταλλεία χρυσού και αργύρου.
Το 475 η Σκύρος (σημαντικότατο σημείο ελέγχου διακίνησης πλοίων στο Αιγαίο) παραδόθηκε στη συμμαχία,επειδή οι Δόλοπες που την είχαν καταλάβει,επιδίδονταν στην πειρατεία,καταδικάστηκαν από τη Δελφική Αμφικτιονία σε αποζημίωση που δεν μπορούσαν να καταβάλουν.Ο Κίμων για να εξασφαλίσει την κατοχή της έδιωξε τους Δόλοπες και εγκατέστησε Αθηναίους κληρούχους. Σύμφωνα με δελφικό χρησμό, τα οστά του Θησέα έπρεπε να μεταφερθούν από τους Αθηναίους, από τη Σκύρο στην Αθήνα. Ο Κίμων εκπλήρωσε το χρησμό.
Το 474-472 η Κάρυστος, η μόνη πόλη της Εύβοιας που δεν άνηκε στην Αθηναϊκή συμμαχία, πολιορκήθηκε. Οι κάτοικοί της, οι Δρύοπες, αντιστάθηκαν γενναία αλλά στο τέλος συνθηκολόγησαν και έγιναν αναγκαστικά μέλος της συμμαχίας. Να σημειωθεί ότι η Κάρυστος είχε και αυτή σπουδαία θέση για τον έλεγχο της ναυσιπλοΐας στο Αιγαίο και δεδομένου ότι υπερίσχυε το αριστοκρατικό κόμμα που είχε προτιμήσει φιλοπερσική πολιτική στο παρελθόν, ήταν δύσκολο να δεχθεί η Συμμαχία την ουδετερότητά της, ενώ δεν είχε εκλείψει ο Περσικός κίνδυνος.
Το 469 εμφανίσθηκε η πρώτη δυσαρέσκεια μέλους της συμμαχίας. Η Νάξος, το ισχυρότερο νησί των Κυκλάδων, αποστάτησε. Οι λόγοι είναι άγνωστοι ως τώρα. Η Νάξος είχε, όπως και η Κάρυστος, δυνατό αριστοκρατικό κόμμα το οποίο οι Αθηναίοι δεν εμπιστεύονταν. Επίσης είχε παραβιαστεί ο όρκος της συμμαχίας και υπήρχε κίνδυνος ρήγματος της συμμαχίας. Ο Κίμων λοιπόν έδρασε σαν «αστυνόμος» της συμμαχίας, η Νάξος πολιορκήθηκε, συνθηκολόγησε και υποχρεώθηκε να περάσει στην τάξη των υποτελών συμμάχων, με βαρύτερο «φόρο».
Εκεί που η Αθηναϊκή Συμμαχία έδειχνε να παίρνει την κάτω βόλτα (καθώς η μόνη ενέργεια κατά των Περσών ήταν η εκστρατεία της Θράκης και ο «φόρος» πληρωνόταν κανονικά), το 468 άρχισαν οι Πέρσες να συγκεντρώνουν στρατό και στόλο στην Παμφυλία με προφανή σκοπό να κινηθούν πρός Μικρά Ασία και Αιγαίο. Ο Κίμων ορίστηκε αρχηγός της εκστρατείας με 300 συμμαχικές τριήρεις (200 Αθηναϊκές) και 5.000 οπλίτες. Στις εκβολές του ποταμού Ευρυμέδοντα,μετά από ναυμαχία και πεζομαχία, οι Περσικές δυνάμεις διαλύθηκαν (βλέπε Ευρυμέδοντας). Ήταν μια νίκη του μεγέθους Σαλαμίνας ή των Πλαταιών. Μετά τη νίκη αυτή το κύρος της συμμαχίας απογειώθηκε: κάθε πόλη της Ιωνίας, της Καρίας ή της Λυκίας για να διατηρήσει την ανεξαρτησία της προσχωρούσε στη Συμμαχία.
Το 465 οι Αθηναίοι αποφάσισαν να στείλουν 10.000 αποίκους, Αθηναίους και σύμμαχους, στη Θράκη στις Εννέα Οδούς (αργότερα Αμφίπολη), προκειμένου να αρχίσουν την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Θράκης. Η Θάσος, ένα από τα ισχυρά μέλη της συμμαχίας, βλέποντας τα συμφέροντά της να απειλούνται, αποστάτησε. Ο Κίμων για άλλη μια φορά επέβαλε την τάξη μετά από τριετή πολιορκία. Η Θάσος τιμωρήθηκε βαρύτατα. Ταυτόχρονα οι άποικοι των Εννέα Οδών προχώρησαν προς την ενδοχώρα για να εδραιωθούν κοντά στα μεταλλεία χρυσού, όταν βρέθηκαν στο Δράβησκο της Ηδωνικής (κοντά στη Δράμα), δέχθηκαν επίθεση από της τοπικές θρακικές φυλές, με αποτέλεσμα να σφαγούν κυριολεκτικά.
Κατά την τελευταία απουσία του Κίμωνα, οι δημοκρατικοί στην Αθήνα δραστηριοποιήθηκαν, εκμεταλλευόμενοι τη δυσφορία των Αθηναίων από τη φοβερή καταστροφή στο Δράβησκο και τον κατηγόρησαν για δωροδοκία (ένας από τούς κατήγορους ήταν και ο Περικλής), υποστήριξαν ότι ενώ έπρεπε μετά την παράδοση της Θάσου να εισβάλει στη Μακεδονία (είχε και εκεί μεταλλεία), αυτός πήρε δώρο από το βασιλιά της Μακεδονίας Αλέξανδρο. Αφού κλήθηκε να λογοδοτήσει, αμύνθηκε με επιτυχία και απαλλάχθηκε των κατηγοριών.
Το 462 η Σπάρτη ζήτησε τη βοήθεια των Αθηναίων, γιατί ήταν σε πολύ δύσκολη θέση λόγω της εξεγέρσεως των ειλώτων. Η δημοκρατική παράταξη, η οποία είχε ανακτήσει τη δύναμή της, με αρχηγό τον Εφιάλτη πρότεινε να αφεθεί η Σπάρτη στην κακή της τύχη, παρόλα αυτά οι Αθηναίοι μεταπείσθηκαν από τον Κίμωνα να στείλουν στρατό να τη βοηθήσουν. Η είδηση της άφιξης 4.000 Αθηναίων οπλιτών με επικεφαλής τον Κίμωνα ανησύχησε τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι με το πρόσχημα ότι δεν τους χρειάζονταν πια τους έδιωξαν. Αυτή την προσβολή την πλήρωσε ο Κίμων, ο οποίος τον επόμενο χρόνο εξοστρακίστηκε. Επίσης λύθηκε και η Ελληνική Συμμαχία του 481.
Από το 460 έως το 454 διήρκεσε η εκστρατεία των Αθηναίων και των συμμάχων τους στην Αίγυπτο,με σκοπό να βοηθήσουν τους εξεγερμένους Αιγυπτίους κατά των Περσών. Παρά την αρχική της επιτυχία κατέληξε σε καταστροφή μεγάλου μεγέθους (χάθηκαν 20.000 άνδρες και 100 πλοία). Παράλληλα με τη λύση της Ελληνικής Συμμαχίας είχαν αρχίσει εχθροπραξίες μεταξύ Αθήνας και Πελοποννησίων. Οι Αθηναίοι τότε, με πρωτοβουλία του Περικλή, αποφάσισαν να ανακαλέσουν τον Κίμωνα, με την προϋπόθεση να μην εμπλακεί στα εσωτερικά της πόλης και του ανέθεσαν να κλείσει το ένα από τα δύο μέτωπα, αυτό με τη Σπάρτη. Πράγματι ο Κίμων, που ήταν αγαπητός στους Σπαρτιάτες, πέτυχε να συνάψει πενταετείς σπονδές.
Το 450 ο Κίμων έπλευσε στην Κύπρο, με 200 τουλάχιστον συμμαχικές τριήρεις, με σκοπό να εκδιώξει τους Πέρσες και να αποκαταστήσει την Αθηναϊκή κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο. Στην Κύπρο πολιόρκησε το Μάριον και το Κίτιον. Το πρώτο πιθανότατα το κυρίευσε αλλά η πολιορκία του δεύτερου τραβούσε σε μάκρος, επιπλέον οι αμυνόμενοι είχαν στις επάλξεις τοξότες που προκαλούσαν φθορά στους πολιορκητές. Οι πολιορκητές υπέφεραν και από έλλειψη εφοδίων. Στο Κίτιον ο Κίμων άφησε την τελευταία του πνοή, είτε από αρρώστια, είτε από τραύμα. Πριν πεθάνει έδωσε εντολή να λυθεί η πολιορκία και να επιστρέψουν στην Αθήνα, χωρίς να γνωστοποιήσουν το θάνατό του (επί 30 ημέρες όλοι νόμιζαν ότι στρατηγούσε ο Κίμων). Κατά την επιστροφή έγινε ναυμαχία και πεζομαχία στη Σαλαμίνα της Κύπρου, όπου οι Αθηναίοι νίκησαν (μεταθανάτια αμοιβή του Κίμωνα). Η σορός του επιστράφηκε στη πόλη των Αθηνών και τάφηκε με μεγάλες τιμές στις Μελίτιδες Πύλες.
